Soms staan er activiteiten op je bucketlist die je al wilt doen sinds mensenheugenis. Ze zijn ook prima uit te voeren, maar je denkt er gewoon niet aan om het te doen. Dat was mij zo met paardrijden over het strand. Fantastisch leek me dat. Ik heb nooit op paardreden gezeten, maar ik hou van dieren. Weet ik veel dat je gewoon een paardrijdtocht kan doen in het buitenland, ook al kan je niet paardrijden. Een van mijn reisgenoten naar Sardinië kwam met het idee om zo’n tocht te boeken, in de veronderstelling dat de rest van de groep het niet per se een goed plan zouden vinden, maar het tegendeel was waar. Ik werd nog net niet hysterisch, WAT EEN GOED IDEE! JA, IK WIL! TAKE ALL MY MONEY!

Op de derde dag van de vakantie was het zover. Wie had gedacht dat je daar nog zo zenuwachtig voor kon worden? Mijn andere reisgenoot, die een meer ervaren paardrijdster was, vertelde over het vallen van je paard. Ik was niet zozeer bang om mezelf te bezeren. Dat had ik er wel voor over, maar ze vertelde ook dat je telefoon en bril sowieso stuk zouden zijn. Zonder bril zie ik niet zoveel, dat is onhandig ja!

Goed, we reden met onze huurauto naar het adres in Alghero. We kwamen aan op een afgelegen boerderij in the middle of nowhere. Mario en Luigi (true story) ontvingen ons en legde gelijk de belangrijke dingen uit. Hoe je naar links en rechts moet enzovoort, het is immers toch wel fijn als je niet midden in een struik beland omdat je paard niet weet welke kant hij op moet. Na een rondje door de wei te hebben gereden, gingen we op pad. Het was al snel duidelijk dat het heel moeilijk is om van het paard af te vallen. Wat een tamme beesten! Ze liepen netjes en rustig achter elkaar aan. Het enige was dat ik af en toe een boomtak in mijn gezicht kreeg, omdat het paard te dicht langs de bomen liep en daar zelf natuurlijk geen last van had. Bedankt hè. Wat ook snel duidelijk werd, is dat ik meer vet op mijn kont moet kweken als ik dit vaker wil doen, want auwts… pijnlijk.

Twee uur lang reden we door bossen en duinen richting het strand en weer terug, terwijl Mario en Luigi ondertussen enthousiast foto’s aan het schieten waren. Het is fijn dat Sardinië niet zo toeristisch is, in ieder geval niet in april. Daarom was het er ontzettend rustig onderweg. Geen mensen, geen herrie, alleen maar rust en sereniteit. Helemaal zen reed ik door het prachtige landschap. Wat een mooie ervaring!

Toen we weer terug waren bij de boerderij werd ik weer in de realiteit gegooid. Het moment dat ik van het paard afstapte, man man man. Spierpijn overal. Twee uur lang in de zelfde houding zitten doet je onderlijf niet ten goede. Gelukkig ging dat snel over en konden we nog lang nagenieten met de foto’s!  Voor herhaling vatbaar.